در عهد کهن، جهان ناساخته بود؛ و محجوب در لفافی از مه. گستره‌ای از مغاک‌هایی خاکستری، درختانی سترگ و اژدهایانی ابدی. و سپس آتش پدیدار آمد و به تبع آن افتراقی بس عظیم. حمیم و زمهریر، حیات و ممات، و البته… نور و ظلمات.
و از میان تاریکی، آمدند.
و در روشنایی آتش، ارواح باستانی را یافتند.
نیتو، نخستین از میان مردگان.
ساحره‌ی آیزالیت و دختران آشوبش.
گوین، فرمانروای آفتاب و شوالیه‌های وفادارش.
و آدم‌واره‌ی پنهان، آن فراموش‌شده.
بازی‌های رایانه‌ای خلق شده‌اند تا ما را از دنیای واقعی‌مان رها کنند و به دنیای مهیج و جذاب خود ببرند اما چه چیزی باعث می‌شود تا آن‌ها لذت بخش باشند و دنیای ما کسالت آور؟
در این‌جا چهار ویژگی خاص بازی‌های رایانه‌ای را ذکر می‌کنم که همه ما آرزو داریم تا واقعیت داشته باشند:
روزی من، چائونگ چو، خواب دیدم که یک پروانه‌ام. که آزادبال با تمام آمال و امیال یک پروانه از سویی به سوی دیگر پر می‌زنم. به واقع تنها از شادی خودم به مثابه یک پروانه آگاه بودم و هیچ نمی‌دانستم که چائونگ چو هستم. خیلی زود از خواب بیدار شدم، و حالا دوباره خودم بودم که واقعیت داشت. هرچند که حالا نمی‌دانم که آیا آن زمان انسانی بودم که خواب پروانه بودن می‌دید، یا حالا پروانه‌ای هستم که خواب انسان بودن می‌بیند؟
