«شیگرو میاموتو» (به ژاپنی میاموتو شیگرو) در شانزدهم نوامبر ۱۹۵۲ در
روستای «سونوبی» در نزدیکی «کیوتو» پایتخت قدیمی ژاپن به دنیا آمد. پدرش
مدرس زبان انگلیسی بود. در همان اوان کودکی به جهان پیرامون توجه نشان
می‌داد و در طبیعت کندوکاو می‌کرد. در یکی از این گشت‌وگذارها غاری پیدا
می‌کند. خودش می‌گوید این طبیعت‌گردی‌ها الهام‌بخش ساخت بازی‌های چون
«افسانه‌ی زلدا» (The Legend of Zelda) شد.
امروزه با پیشرفت‌های ثانیه‌ای علم رایانه، چه در بخش نرم‌افزاری و چه در بخش سخت‌افزاری، شاهد پیشرفت چشمگیر بازی‌های ویدیویی هستیم. پیشرفتی که باعث شده است هرچه بیشتر و بیشتر، مخاطبان جذب بازی‌های ویدیویی بشوند. در این میان، نگاه حرفه‌ای شرکت‌ها به صنعت بازی‌سازی که چهارمین صنعت پر درآمد دنیا محسوب می‌شود، باعث شده است تا بازی‌های ویدیویی از نظر محتوا و داستان روز به روز غنی‌تر و سرشارتر شوند؛ چنانچه بازی‌هایی چون «آنچارتد ۴» و «آخرین ما» دو نمونه‌ی بارز یک بازی با داستان فکر شده هستند؛ اما موضوع مورد بحث ما در این مقاله «ده قاتل | ده بازی که دست‌شان به خون آلوده است» می‌باشد!
شاید باور کردنش سخت باشد، اما تصور سونی پیش از دهه 80 میلادی در صنعت بازی های ویدیویی چیزی جز لبخند روی لبانمان نمی آورد. این غول فناوری ژاپنی که برای ساخت واکمن های استریو شخصی به شهرت رسید، از دهه 80 میلادی عزم خود را برای تبدیل شدن به یک بازیکن بزرگ در دنیای سرگرمی های تعاملی جزم می کند.
به همین دلیل سونی مشتاقانه از پلتفرم کامپیوتری MSX مایکروسافت به امید آن که انجام کار آن ها را قادر سازد تا به پیشرفت هایی در بخش بازی برسند پشتیبانی می نماید. با این حال این سرمایه گذاری تا حد بسیار زیادی بی ثمر بود و اقدام بعدی سونی به همکاری آن ها با فیلیپس مربوط می شد.
بازی‌های رایانه‌ای خلق شده‌اند تا ما را از دنیای واقعی‌مان رها کنند و به دنیای مهیج و جذاب خود ببرند اما چه چیزی باعث می‌شود تا آن‌ها لذت بخش باشند و دنیای ما کسالت آور؟
در این‌جا چهار ویژگی خاص بازی‌های رایانه‌ای را ذکر می‌کنم که همه ما آرزو داریم تا واقعیت داشته باشند:
